İnsanoğlu yaşamı tek başına geçirebilecek bir şekilde yaratılmamıştır. Bunun aksine insan sosyal bir varlıktır ve kendisinden başka bir varlığa, hele hele bir başka insana muhtaçtır. Nitekim “Komşu komşunun külüne muhtaçtır” atasözümüz bu hususu ne kadar da güzel vecizeleştirmiştir. Bu muhtaçlık ise, sadece maddi alanlarda değil manevi alanlarda da söz konusudur. Nasıl ki, kendimizde bulunmayan maddi bir şeye ihtiyaç duyuyorsak, sevgi, muhabbet, dostluk, vb. gibi manevi alanlarda da bir başka insana ihtiyaç duymaktayız.

   Milletleri ayakta tutan millî ve manevî değerlerdir. Bu değerler, milletlerin birlik beraberlik ve toplumsal dayanışma içerisinde yaşamasını ve milli kimliğiyle tarih sahnesinde yer almasını sağlamaktadır.İnsanlar; sosyal bünyede bir bina meydana getirmek için birbirleriyle kenetlenen, birbirine destek olan, yapı taşları gibi olmalıdırlar.

   Sevgili Peygamberimiz bir çok hadisi şeriflerinde; Birlik rahmettir, ayrılık azaptır.Allah'ın rahmeti topluluk üzerinedir. Müslümanların birbirine karşı durumları yekpare bir binayı meydana getiren, perçinleşmiş kayaların birbirine karşı durumları gibidir. Sizden biriniz kendisi için sevip istediğini kardeşi için de istemedikçe gerçekten iman etmiş olmaz. İman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de gerçekten iman etmiş olamazsınız buyurmuştur.

Allaha, Peygamber efendimize,Kuranı Kerime,Ahiret gününe inanan ve ehlibeyt sevgisini kalbine nakşetmiş adalete inanan aynı kıbleye yönelen Müslümanlar Kuran'ın etrafında birleşmeli, birlikte rahmet ve huzur vardır ilkesine sarılmalı, asla bölünüp parçalanmamalıdırlar.

Ortak değerlerde birleşmeleri gerekirken asgari müştereklerde bile bir araya gelemeyen milletler, kendi sonlarını hazırlamış olurlar. Cenab-ı Hak Kuran-ı Kerimde Ey iman edenler! Allah ve Rasulüne itaat edin, birbirinizle çekişmeyin; sonra korkuya kapılırsınız da kuvvetiniz gider buyurmaktadır.

Tarihe bir göz atarsak milli birlik ve beraberliğe önem veren toplumlar yükselip gelişmişlerdir. Ayrılığın ve kargaşanın hâkim olduğu toplumlar ise bölünüp parçalanmışlardır. İstiklal şairimiz bu durumu ne güzel şiirleştirmiştir;

Girmeden bir millete tefrika, düşman giremez,

Toplu vurdukça gönüller, onu top sindiremez,

Sen, ben desin efrat, aradan vahdeti kaldır,

Milletler için, işte kıyamet o zamandır.